Sameena van der Mijden loopt hard. Vaak. En ver. Ze loopt tot de zon opkomt of tot de straten tot leven komen. Ze is Nederlands kampioene op de 100 kilometer. Haar volgende doel is gewoon vanuit huis weg te rennen met een rugzakje op en dan maar zien hoe ver ze gaat lopen, hoe lang ze onderweg is en waar ze gaat slapen.

Hardlopen is voor Sameena veel meer dan een sport. Het eerste wat ze doet als ze wakker wordt, is hardlopen. Pufje Ventolin, slokje Redbull en naar buiten. Bij de deur hangt een bord: When nothing goes right, go left. Voor minder dan acht kilometer is ze nooit te porren en bij voorkeur loopt ze meer dan twintig kilometer. Op een gewone werkdag dan, want eigenlijk is het nooit ver genoeg. De marathon loopt ze als opwarmertje voor een 100 kilometer of verder. Marathons maken überhaupt weinig indruk. Voor veel lopers is de finish van een marathon het summum, op nacht- en ultraloopster Sameena maakt het weinig indruk.

Het Vondelpark, is dat niet de finish van de marathon van Amsterdam?

Nee, je finisht in het Olympisch Stadion.

Hmmmm, waar ken ik dat Vondelpark dan van? Loop je daar wel doorheen met de marathon?

Trainingsschema’s, hartslagmeters, synthetische loopshirts, carbonzolen of een vermogensmeter zijn aan de ultraloopster niet besteed. Naar buiten en rennen. Daar draait het om. Als je rent, houden de demonen in je hoofd zich koest en ben je veilig.

Tien jaar geleden was de nacht voor Sameena niet veilig. Of ze had klanten met wie ze seks moest hebben of ze lag bang in bed te piekeren over de video die van haar was gemaakt. Ze droomde niet over lange runs langs het strand of nachtelijke loopavonturen onder de sterren. Er was alleen angst en schaamte.

Ze is een bekende verschijning geworden in haar strijd tegen het taboe dat rust op mensenhandel. Haar ultra van 500 kilometer in december 2020 voor Serious Request haalde landelijke media. Sameena is geboren in New Delhi en kwam al na vier maanden naar Nederland. Haar biologische ouders kent ze niet. Nu rent ze (bijna) dagelijks vanuit Arnhem langs de Rijn of over de Veluwe.

Elf jaar geleden liep ze niet hard. Ze kwam de deur nauwelijks uit. Haar vriendje had haar met lieve woorden en een charmante lach een veilige plek aangeboden. Een stabiel thuis was een mooi vooruitzicht, dus Sameena ruilde haar zwervende bestaan in voor een vast adres. Dat bleek voor heel even veilig. Maar na een maand trok Sameena’s vriendje haar in een zwarte wereld met gedwongen seks en agressie. De streng christelijk opgevoede jonge vrouw werd eerst verkracht en later gechanteerd met de opname van die verkrachting.

Ze bleef drie jaar in de greep van haar loverboy en toen kwam er een kans om uit haar wereld van vernedering en gedwongen seks te stappen. Na drie jaar vluchtte Sameena naar Den Bosch. Een heftige periode volgde. In Den Bosch was het opeens stil. Geen telefoon meer die ze continu in de gaten moest houden, geen mensen aan de deur, niemand die op haar stond te wachten op de hoek van de straat. Met de stilte kwam verwerking, weerstand en intens verdriet. Een periode waarin anorexia, depressie en zelfmoordpogingen sterker leken dan de wens om te rennen en te ontdekken of het leven ook een zonnige kant had.

Maar tussen de donkere wolken in haar hoofd, vond ze een kracht die haar dreef naar frisse lucht en fysieke inspanning. Het begon met een video op YouTube, waarin iemand zegt dat je de dag moet beginnen met opstaan op een vaste tijd én je bed moet opmaken. Nadat Sameena dit een week had gedaan kwam de behoefte om te sporten. Iets om haar verdriet, woede en onmacht te beteugelen. In een korte broek, een katoenen shirt en op haar alledaagse, afgetrapte schoenen begon ze te rennen. Zonder tijd. Zonder doel. Gewoon lopen. In het begin had ze na 200 meter het gevoel dat haar longen eruit vielen. Op dagen dat de woede overheerste, nam ze iemand in haar hoofd: de loverboy of een klant. En daar ging ze. Volle kracht. Ze kon dit op eigen houtje. Ze had ondanks haar dyslexie ook haar diploma gehaald. En ze was eerder ook, tegen het advies van haar arts, gestopt met de Ritalin. Liever druk, dan een schim van zichzelf. En juist dat probeerde ze met hardlopen terug te vinden: zichzelf.

Nog steeds op afgetrapte sneakers. Na een jaar schreef ze zich in voor een wedstrijdje, maar ze werd vreselijk uitgelachen door haar huisgenoot. ‘Wat moeten mensen wel niet denken als je zo aan de start verschijnt?’ Geen toffe opmerking als je zelfvertrouwen met brokstukjes aan het opbouwen is. Maar de liefde voor het lopen bleef. Of eigenlijk was het geen liefde, maar een eerste levensbehoefte, net als eten en ademen.

Later verhuisde ze naar een plekje voor zichzelf. Opnieuw een stap, maar ook een onzekere stap. Ze bleef echter investeren in haar opleiding, haar werk en ze bleef goed voor zichzelf zorgen. En ze bleef hardlopen.

In deze periode begon ze ook ’s nachts te lopen. Soms rond 1.00 uur, soms rond 3.00 of 4.00 uur.

De nacht heeft iets magisch, iets veiligs. Er is niemand. De straten zijn van jou.

​

Sameena: ultraloopster en voorvechtster om het taboe rondom mensenhandel te verminderen.

Haar nachtelijke trainingen werden ook langer en ze genoot van het alleen zijn, de stilte of de muziek op haar oordoppen zonder dat ze alert hoefde te zijn op haar omgeving. Eigenlijk is er wat dat betreft weinig veranderd. Ook nu nog is alleen hardlopen datgene wat ze het liefste doet. Op haar werk als verpleegkundige in een verzorgingstehuis worden ze geregeld gek van haar, als ze als een ADHD’er over de afdelingen stuitert. Dat onrustige zit er nu eenmaal in. Ze ís druk. Maar met haar hardloopschoenen aan, verandert ze in een rennende zenboeddhist. Als ze tien jaar geleden geld had gehad, was ze vermoedelijk nooit gaan rennen op haar oude gympen, maar had ze zich aangemeld bij een kickboksschool om haar verdriet en agressie eruit te slaan. Zoals Lucia Rijker. Ook het boeddhisme zoals Rijker het beschrijft in haar boek Bokser en Boeddhist spreekt tot verbeelding. Een ultraloop heeft iets meditatiefs. Vooral het punt dat je het gevoel hebt buiten jezelf te komen en boven jezelf gaat hangen, is een aangename staat van zijn. Je moet tot op zekere hoogte ook wel buiten jezelf treden. Op een 100 kilometer is nauwelijks in te schatten hoe lang je erover gaat doen, dus je weet ook niet hoe hard je moet starten. Sameena start bij voorkeur hard. Als je er dan na 70 kilometer achterkomt dat je te hard bent gestart, heb je toch alvast 70 in the pocket. Dan hoef je er nog maar 30. Voor gewone stervelingen is dat ver genoeg om er de brui aan te geven, maar de kunst is dan om je niet te identificeren met de pijn en gewoon je ritme te houden. Naast haar geslaagde nationale record op de 100 kilometer en haar buitengewone prestatie tijdens een 24-uurs race (183,3 kilometer) of de 500 kilometer in zes dagen voor Serious Request gaat het ook bij het ultratalent weleens mis. Bij een 100 kilometer op een baan is ze eens uitgestapt en een 24-uursloop in Barcelona bleek eens te veel van het goede. Eén keer is ze tijdens een wedstrijd buiten bewustzijn geweest. Op Texel. Na 90 kilometer van de 120 zakte ze neer. De schrik zat er daarna wel even in, maar de drang naar lopen was al snel weer sterker. En eigenlijk vond ze het wel geruststellend. Ze kon dus gewoon grenzen verleggen, want haar lichaam gaf zelf wel een seintje als het teveel bleek. En dus doet Sameena wat ze het liefste doet: rennen, rennen en rennen. Hoe sterk de behoefte aan hardlopen is, blijkt uit haar training op 10 september 2018. Om 7 minuten over vijf in de morgen trekt ze de voordeur dicht en gaat ze 9 kilometer hardlopen. De straat uit en zo snel mogelijk het bos in. Een constant tempo rond 5:46 min/km. Snelheid en afstand zijn niet belangrijk en ook het vroege tijdstip is voor de loopster niet bijzonder. Maar het is nog geen 36 uur na de finish op de 100 kilometer waar ze Nederlands kampioene werd.

Van een verslaving is geen sprake en ook haar anorexiaverleden boezemt haar geen angst in. Ja, ze loopt graag 20 kilometer vóór een ontbijt en ja, ze wil ie-de-re dag rennen onder andere om haar ADHD, haar angsten en verdriet te beteugelen. Maar een verslaving is destructief en zorgt dat je geen oog hebt voor de buitenwereld en je omgeving. Terwijl je van rennen juist opener en vriendelijker wordt. Naar anderen en voor jezelf. Dus laten we dat doen: hardlopen. Ver en zonder doel. Want dat is het mooiste. Rugzakje op en zien waar je uitkomt.

Meer mooie en inspirerende verhalen lezen? Neem een abonnement op Mystical Miles en mis geen enkel verhaal meer!