Het was, om de woorden van toneelschrijver Eugene O’Neill zeer vrij te vertalen, een long night’s journey into day. Vier uur lang lopen, zonder kunstlicht, door donker bos, over smalle paden, door zandvlaktes, over strand, in het holst van de nacht, van vier tot acht, de dageraad tegemoet.

Waarom zou je dat in vredesnaam willen doen? Je kan toch ook een lang stuk gaan rennen overdag? Veel gezelliger, veel mensen om je heen, je ziet alles, geen verrassingen. Het antwoord van de nachtrenner is natuurlijk: ik doe dit om eindelijk eens de massa te vermijden, om mijn ogen een keer rust te geven, om mijzelf wel te laten verrassen, bij elke bocht in het bos weer.

Zondagochtend 21 november stonden tien lopers aan het immense klimduin in downtown Schoorl, wachtend tot de kerkklok vier keer zou slaan. Dat, dit weten lezers van Het blauwe uur, is het teken om omhoog te gaan, al ploeterend door het mulle zand, het hoogste duin van ons land op. Bovenaan, hartslag inmiddels op hol geslagen, begint de tocht, die vier uur later op hetzelfde punt wil zal eindigen.

De maan, we zagen hem vaag achter dunne wolken, keek toe. Wie gaat er nu op dit tijdsstip lopen? Nou, wij.

De nacht maakt van een normaal en voorspelbaar overdags tafereel een sprookje. De nacht met een bijna volle maan boven zee verandert een doorsnee strand in een landschap van een andere planeet, een scène uit een sciencefictionfilm; een simpel duinpannetje wordt een psychedelisch tafereel wanneer de wolken opzijgaan en de maan lange maanschaduwen van dunne bomen op het ineens hagelwitte zand projecteert. En dat is nog lang niet anders. De nacht, die maakt alles anders, ook de hardloper. De hardloper die alles al eens gedaan heeft, die merkt dat lopen in de nacht toch alles op zijn kop zet, vooral in het eigen hoofd.

Probeer het eens, maar ga wel ver weg van de samenleving: het strand, bossen ver buiten stad. De Waddeneilanden zijn perfecte plekken voor een nachtrun. Dark Sky Running Camp! Het lange weekend dat we met lezers van Mystical Miles gepland hadden kon niet doorgaan. Corona, te veel mensen opeen, geen risico. Buitenlopen in Schoorl, dat kon wel. Schoorl is, als je ervaren hardlooptrainers mag geloven, het meest perfecte hardloopgebied van Nederland, en helemaal voor de nachtloper. Je komt niemand tegen, geen auto’s, geen straten, geen wegen die je over moet steken, geen lantaarnpalen.

Lantaarnpalen zijn voor de loper in de nacht eerder hinderlijk dan handig. De ogen zien echt wel waar het pad is. Kunstlicht, zelfs een flash van een smartphone, is als het keffen bij je kuiten van een klein lastig hondje. Irritant. Camperduin, waar we even en ook heel snel doorheen renden op weg naar de zee, is voor de nachtrenner een ramp. Er staan in Camperduin meer lantaarnpalen dan er mensen wonen. Het strand is dan een ware verademing: leeg, stil, donker. Totdat de maan achter de wolken verschijnt. Maar de maan is echt. De lantaarnpalen niet.

Maanschaduw op het strand, terwijl je rustig aan het lopen bent, jezelf voorzichtig afzonderend van de groep om even het gevoel te hebben alleen op de wereld te zijn, op zo’n moment is maanschaduw en het zicht op de enorme zee rechts van je magisch. Dan ga je zweven.

Ga je een keer mee?