“De vaas die ik ben, vertoonde al op jonge leeftijd breuken. Of eigenlijk was mijn vaas zo goed als in tweeën gebroken. Twee delen die op een of andere manier weer aan elkaar gelijmd moesten worden. Net als de theeceremonie en de neonlichten niet met elkaar te rijmen lijken, leek het ook een lastige klus om de twee scherven van mezelf dichter bij elkaar te brengen. Van de keiharde realisatie dat alles van waarde weerloos is, tot het onvermoeibare najagen van dromen dat uiteindelijk altijd tot het verlangen naar weer nieuwe dromen leidt. Doodvermoeiend bij vlagen, maar uiteindelijk de enige manier waarop ik functioneer. Theeceremonie, neonlicht. En hardlopen als de gouden lijm die het verbindt. De lijm die misschien wel waardevoller is dan de scherven zelf, maar zonder die scherven niks waard is.”